We zijn nu 4 keer oom en tante!
Hallo Europeanen,
[…]
Vanochtend zijn Elmira en ik voor de vierde keer oom en tante geworden! Om half twaalf ’s avonds kwam Sapar langs, de man van Gulnara. De weeën waren begonnen en Gulnara stond zogezegd op springen van haar tweede kind, een maand eerder dan de heren doktoren hadden voorgerekend: de officiële datum was vastgesteld op 27 januari, op zich natuurlijk al een heugelijke dag […mijn verjaardag]. Sapar was al bij verschillende taxichauffeurs langs geweest maar geen enkele wilde het vervoer naar het ziekenhuis in Wanovka verzorgen omdat de moeder van Sapar op zijn zachtst gezegd niet erg geliefd is in het dorp. Sapar had nu de hoop gevestigd op de auto van pappa, maar pappa bracht de nacht door in de bergen, zoals ik al had beschreven.
Elmira was in 30 seconden gehuld in winterkleren en voorzien van mijn mobiele telefoon (waarbij we nu wel heel blij waren dat we een week daarvoor een lokale telefoonkaart hadden gekocht) en sprintte naar de dichtst bij wonende taxichauffeur om te vragen of hij haar zus naar het ziekenhuis wilde brengen. “Uiteraard!†was het antwoord want de zus van Elmira was kennelijk heel iemand anders dan de schoondochter van Sapar’s mamma en met Sapar en Elmira spoedde de taxi zich even later naar Gulnara om haar naar Wanovka te brengen.
Ruslan en ondergetekende bleven thuis en keken video’s onderwijl heerlijk smikkelend van de koteletten (plat geslagen gekruide gehaktballen) die Elmira eerder die dag had klaargemaakt.
Toen de klok op 1 uur stond vond ik het tijd te bellen. Na 4 keer proberen (Elmira drukte steeds op de verkeerde knopjes van de telefoon om op te nemen) kreeg ik haar aan de lijn, in de taxi om bij de nachtapotheek nog wat geneesmiddelen en spullen te halen voor Gulnara; met Gulnara waren er verder geen complicaties. Het ziekenhuissysteem is toch wat anders dan bij ons. Wie geen geld heeft krijgt geen medische zorg en voor de medicijnen krijg je van de arts in het ziekenhuis een lijstje mee met het verzoek die zelf maar even in te kopen.
Net toen tegen tweeën Ruslan ook even wilde bellen met Elmira over hoe het ging hoorde ik buiten een taxi stoppen. Elmira was weer thuis. Ik was hoogst verbaasd toen ze vertelde dat Sapar ook weer naar huis gegaan was. Niet echt gebruikelijk in Nederland dat bij een bevalling de man de vrouw naar het ziekenhuis brengt en dan rustig thuis gaat liggen slapen tot de echtgenote het werk volbracht heeft. Elmira en ik hebben daarom nu de afspraak gemaakt dat als ik bij haar bevalling net zo doe dat ze dan een andere man mag uitzoeken. Verder verstoken van informatie uit het ziekenhuis besloten we om te gaan slapen.
Tegen half negen werd ik met een onbestemd gevoel wakker. Iets onder de ribbenkast voelde het alsof ik 10 kilo beton had opgegeten. Elmira werd wakker en sprintte in sneltreinvaart naar de keuken om een emmer op te halen. Niets te vroeg, want enkele seconden daarna probeerden de koteletten die er de vorige avond nog heerlijk ingingen een weg naar buiten te vinden. En dat ging niet gemakkelijk want ze waren inmiddels voorbij de maag in het darmkanaal gekomen en dan kost het toch wat moeite om via de maag en slokdarm weer omhoog te kruipen. Het bleef dan ook bij een aantal golven maagzuur en vergelijkbaar vloeibaar spul (ik had mijn bril niet op dus de exacte details kan ik niet geven) maar het luchtte toch enigszins op. Na een kwartier kwamen de koteletten echter met een tweede aanvalsgolf, nu volgens mij met de bedoeling de binnenwand van mijn tenen naar buiten te spugen. Elmira was nu met haar hoofd onder de dekens gekropen om enigszins beschermd te zijn tegen mijn gegorgel en de wazige walmen die uit de emmer opborrelden. Ik had bij deze tweede aanvalsgolf mijn bril op maar ik besloot al snel dat dat geen goede keuze was want de aanblik in de emmer was niet echt hoopgevend. Nadat ik mijn bril had afgezet ging het al een stuk beter, had ik alleen nog last van de stank uit de emmer maar na een minuutje boven de emmer gegorgeld te hebben bleek het ergste leed geleden. Het betonblok in mijn buik voelde al iets kneedbaarder aan en was wat gezakt. Ik vermoedde dat de rest er op korte termijn aan de onderkant wel uit zou komen.
Elmira was nu volledig wakker (wie zou dat niet zijn) en besloot met het ziekenhuis te bellen hoe het er met de baby voorstond. Daar had de zuster aan de lijn goed nieuws, Gulnara was bevallen van een zoon om 8:30 in de ochtend, 3600 gram. De naam: Bigsultan. Na Sybren, Machabat en Alexei waren we dus nu voor de vierde keer oom en tante geworden! Toch nog een geluk bij een ongeluk want wij wisten dit nieuws nu eerder dan pappa Sapar.
Ik bleef op bed liggen dommelen tot een uur of 1 toen ik voelde dat het restant koteletten de achteruitgang van het darmkanaal had bereikt. Haast was geboden en op mijn pake-pantoffels sprintte ik naar de WC, blij dat het een doorspoelgeval was en niet meer een gat in de grond. De koteletten hadden kennelijk haast om naar buiten te komen want als water ploepte het er aan mijn achterzijde uit. Een onvervalste diaree van het soort dat je na de behoefte de WC-bril even omhoog moet doen om aan de onderzijde van de bril de opgespatte bruine spetters weg te poetsen. Na een tweede ronde zo’n 30 minuten later was mijn maag-darm kanaal volledig leeg en nu om half zes ’s avonds voel ik mij weliswaar wat slapjes maar voor het overige kerngezond. Met een dieet van droog brood, koekjes en water red ik het wel en de kilos vliegen er zo vanaf. Voor de liefhebbers van afslankdiëten wil ik Elmira wel vragen naar het recept van de koteletten, want niet alleen ik bleek last te hebben maar ook Ruslan had de koteletten niet helemaal op de normale wijze verwerkt. Alleen was bij hem het eten nog net binnengebleven.
Groeten uit Kindzachstan
Lammert en Elmira
Dit bericht heb ik op 3 januari 2004 aan mijn familie gestuurd. Sommige stukken met een persoonlijke tint zijn verwijderd i.v.m. publicatie op internet.
