Lammert's Weblog

Dat de radiotelefoon een handige uitvinding is om contact met de boerderij te onderhouden was mij inmiddels wel duidelijk geworden. Minstens 10 keer per dag wordt er onderling getelefoneerd, soms om door te geven dat er suiker op de markt gekocht moet worden, maar soms belt mamma ook om pappa de huid vol te schelden als hij weer eens tijdens het werk gedronken heeft. Van dat alles kan het hele huis meegenieten want het toestel in het dorp heeft alleen een hands-free stand dus alles wat er in de bergen gezegd wordt schalt het hele huis door. Deze ochtend belde Elmira’s moeder echter met minder goed nieuws. ’s Ochtends hadden ze de varkens in hun omheining gelokt maar de broer van Boris was er weer onmiddellijk vandoor gegaan, en wel met zo’n geweld dat de stroomdraad gebroken was. Dus of wij op korte termijn langs konden komen om de draad te repareren en de broer van Boris weer te zoeken.

Het leek erop, dat de varkens een behoorlijke leerschool moesten doorlopen om te wennen aan het idee van een omheining. Ook niet onlogisch voor varkens die een jaar of langer gewend waren om de berghellingen af te struinen naar paddestoelen en andere niet te versmaden lekkernijen. Vorig jaar was de minister-president van Kazachstan zelf op bezoek geweest in Zhabagly in een Kazachs hotel zo’n 600 meter van de boerderij. Hij had toen bij pappa persoonlijk zijn beklag gedaan waarom onze varkens nota bene het zwembad daar uit hadden gekozen om te drinken. Het valt te begrijpen dat dieren die op een dergelijk niveau dineren niet gemakkelijk terug tussen een paar draadjes te stoppen zijn.

Toch bleek er toen we voor de derde dag naar de boerderij gingen wel vooruitgang geboekt. Ondanks dat de omheining nu slap hing en de varkens er gemakkelijk overheen konden stappen bleven de meesten netjes op het middenterrein, kennelijk overtuigd van de werking van het schrikapparaat. We konden dus rustig de spanning afschakelen om met de herstelwerkzaamheden te beginnen, het aan elkaar knopen van de draad en het herplanten van een boom die volledig horizontaal was gegaan. Dat was snel gebeurd en ook de broer van Boris kwam in de loop van de middag weer terug. Toen hij voor de derde keer in de omheining werd geloodst was het voor hem wel duidelijk: geen uitbraakpogingen meer en voldoende afstand tot de lijnen houden. Sindsdien hebben we geen uitbraken meer gehad. De varkens lopen net als in Nederland nu netjes op hun eigen hectare en mamma – inmiddels volledig overtuigd van de werking – heeft ook al enkele koeien, twee paarden en de jonge kalfjes binnen het schrikhek gebracht. Het scheelt handen vol werk wanneer de dieren op één plek lopen en niet elke avond bij elkaar hoeven worden gezocht, dus het omheinde terrein zal waarschijnlijk op niet al te lange termijn uitgebreid worden. De echte proef komt nog, om te zien of ook vossen, wolven en beren voldoende ontzag voor de stroomlijnen hebben om buiten te blijven, want in tegenstelling tot in Nederland is het de bedoeling dat de omheining in twee richtingen werkt. Een van onze zeugen heeft een fiks aantal littekens op de rechter dij, het gevolg van een beer die haar enkele weken geleden probeerde haar te grijpen. Kennelijk dacht de beer na zijn winterslaap een gemakkelijke prooi te hebben aan ons speklapje maar dat mislukte en ze is nu een gelukkige mamma met kinderen.