Lammert's Weblog

Een geit is best zwaar, zeker als je er galloperend mee over een kokpar veld raast. Chris Zegers krijgt hier instructies hoe hij de geit mee kan nemen door hem onder zijn been tegen het paard aan te klemmen.

Dat het leven van een programmamaker niet altijd over rozen gaat merkt Chris Zegers hier bij de voorbereidingen van een partijtje kokpar waaraan hij zal deelnemen. Kokpar is een polospel waarbij een dode geit naar bepaalde plaatsen op het speelveld gebracht moet worden. De geit wordt voordat het spel begint ritueel geslacht. Hierbij worden gebeden uitgesproken en volgens islamitische traditie dient de geit met zijn kop naar Mekka te liggen.

Deze foto is genomen voor ons guesthouse. De voltallige RTL Travel televisieploeg die de opnamen maakt heeft vannacht in ons guesthouse geslapen. Na de opnamen van de wedstrijd die vanwege het strakke schema van de televisieploeg bij uitzondering in de ochtend zal plaatsvinden zullen we ze naar het vliegveld in Shymkent brengen zodat ze hun reis door Kazachstan kunnen vervolgen.

Niet alleen de organisatie van de wedstrijd vóór het middaguur heeft ons moeite gekost, maar het is nu ook Ramadan, een periode waar normaliter feestelijkheden en sportwedstrijden slechts mondjesmaat worden gehouden. Gelukkig is het ons gelukt een grote ploeg kokparisten bij elkaar te krijgen die samen met Chris aan de wedstrijd een kilometer buiten Zhabagly zullen deelnemen.

Foto’s van Chris Zegers tijdens het kokpar spel in Kazachstan dat wij voor RTL Travel hebben georganiseerd. Klik op elke kleine foto om hem te vergroten.

Arme geit

Oh, zó houd ik hem vast!

Chris Zegers te paard

In het heetst
van de strijd

1 September is traditioneel de eerste schooldag in de landen van de voormalige Sovjet Unie. Het is gebruikelijk dat de kinderen dan in feestkostuum verschijnen en Machabat heeft dat daarom vandaag aan. Nathalie is nog te jong om naar school te gaan maar ze wil wel graag. Daarom heeft ze alvast de roze rugzak van Machabat omgekregen, dan is ze maar vast klaar als ze wel oud genoeg is om naar school te mogen gaan.

De periodieke lezer van deze weblog zal weten dat letterlijk het grootste obstakel op ons bouwterrein een jaren geleden afgezaagde boom is. De bijna drie meter die daarvan nog overeind staat staat precies op de plek waar onze omheining moet komen. We hebben al eens een poging ondernomen om hem met een buldozer omver te trekken maar dat was toen zonder resultaat.

Sinds enige tijd is een grote graafmachine enkele kilometers buiten het dorp aan het werk voor een keten van benzinestations. Deze graafmachine is niet altijd volbezet en dan is het mogelijk hem in te huren voor particuliere klusjes. Vanavond zal hij voor ons de boom proberen uit te graven.

Hoewel het een forse graafmachine is kost het toch nog moeite de boom van zijn plek te krijgen. Omver duwen lukt niet, daarom wordt het wortelstelsel rond de boom eerst volledig weggegraven. Na bijna drie kwartier moet de boom zich gewonnen geven en kunnen we eindelijk onze omheining gaan plaatsen.

Bij mijn terugkeer vanuit Nederland naar Kazachstan zijn pake en beppe meegereist. Ze hebben hun derde kleinkind nog niet gezien. Omdat de zomer nog niet helemaal voorbij is en het daardoor nog vrij warm is overdag zitten ze hier in de schaduw aan de wegrand.

Zo’n pop is machtig interessant om mee te spelen.

Het is al bijna donker, maar het is toch gelukt de elektriciteitspaal op ons bouwterrein te plaatsen. Vanwege een scheur in het beton hebben we de onderste twee meter van de betonnen paal afgekapt. Ondanks dat steekt er nog altijd een dikke zes meter boven de grond uit. Pake kijkt belangstellend toe hoe die Kazachen dit klusje uitvoeren.