Soms heb je in een huwelijk wel eens een geheimpje. Zo heb ik Elmira nooit verteld dat ik vrij goed uit de voeten kan met kleurpotloden. Ze heeft bij mij in de kast wel een grote doos met kleurpotloden gezien van het Zwitserse professionele merk Caran d’Ache, maar nooit gevraagd waar ik die voor aangeschaft had.
Die doos kleurpotloden heb ik al meer dan twintig jaar. Aan het eind van mijn schoolperiode op de middelbare school heb ik ermee een kopie gemaakt van het schilderij De Nachtwacht van Rembrandt. De tekening is daarna aan de middelbare school Het Stellingwerf College in Oosterwolde in bruikleen gegeven en hangt daar sindsdien in het trappenhuis.
Vandaag was de reunie ter gelegenheid van de bijna voltooiiing van de nieuwbouw en samen met Elmira ben ik op zoek gegaan naar de tekening. Afgezien van een scheur in het glas is de staat van de tekening nog steeds uitstekend. Ook de gevoelige rode kleuren die gemakkelijk verbleken door UV ligt hebben nog dezelfde uitstraling als twintig jaar geleden toen ik de tekening heb gemaakt. Elmira wilde pas geloven dat het mijn tekening was toen ze achterop de lijst mijn naam en adres zag staan.
Vandaag was de reünie van de voormalige middelbare school RSG Ooststellingwerf—nu hernoemd tot Stellingwerf College—waar ik zes van mijn kostbare jaren heb doorgebracht. De opkomst uit mijn klas was laag, maar niet onverwacht. Door de deelnemerslijst die door de organisatie op internet werd bijgehouden had ik van te voren al een goed beeld van wie ik mogelijk tegen zou kunnen komen. Bovendien ging het hier natuurlijk ook niet om een echte klassenreünie, maar om een reünie georganiseerd vanwege de naderende sloop van de voormalige schoolgebouwen. Als iedereen van de afgelopen vijftig jaar schoolhistorie zich had aangemeld zouden daarmee de drie lokaties veel te vol zijn geweest.
Mijn plan was echter niet om veel mensen van vroeger tegen te komen—daarvoor is internet een veel geschikter medium gezien het aantal mensen uit mijn verleden waarmee ik via mijn weblog en email nu contact heb—maar om aan Elmira te laten zien op welke plek ik vroeger op school heb gezeten. Zij was dan ook één van de zeer weinige partners die meegekomen was op deze dag. Een goede gelegenheid om onze schoolsystemen te vergelijken en daarbij een blik in mijn verleden toen Elmira nog een kleuter was. De indruk van Elmira was goed. Vergelijkbaar met de scholen in Kazachstan en Rusland die zij had bezocht en daarom geen reden om nu al voor Nathalie voor een school in Nederland of in Kazachstan te moeten kiezen.
Een niet te missen onderdeel van de reünie waren de praktische scheikunde experimenten gegeven door de scheikundeleraar Hans Welle, bij velen mogelijk beter bekend als lokaal VVD prominent. Al in mijn tijd werd de explosieve kracht van natrium getoond door het in papier omwikkeld in de vaart vlak bij de school te gooien. Om dit nog één keer mee te maken had de reüniecommissie het voor elkaar gekregen dat Hans gedurende de middag een aantal van deze experimenten zou doen.
Voor wie het niet weet, Natrium is een metaal dat sterk met water reageert. Tijdens deze reactie ontstaat natriumhydroxyde en waterstofgas. De reactie verloopt als volgt:
2Na + 2H2O -> 2Na+ + 2OH– + H2
De reactie is sterk exotherm waardoor er zoveel hitte ontstaat dat na een aantal seconden borrelen—waarbij zichtbaar het papieren omhulsel door het gevormde waterstof bol gaat staan—het geheel gaat branden. Aan eind spat het geheel met een klap uit elkaar, getuige de foto.
