De laatste dag op Schiermonnikoog alweer. Morgen om half elf in de ochtend vertrekt de boot naar Lauwersoog. De nieuwe bewoners zullen dan een paar uur later bezit van het huisje nemen. De meeste voorgaande dagen hebben we zelf gekookt, maar vandaag doen we het anders. We gaan uit eten in een van de restaurants die het eiland telt. In veel restaurants hier is de prijs/prestatieverhouding nogal scheef. Eigenaren maken maar wat graag gebruik van het gebrek aan concurrentie en de afkeer van veel toeristen om zelf eten klaar te maken.
Omdat we er al goede verhalen over gehoord hebben gaan we vanavond eten in De Ware Jakob, een restaurant dat naast de vlees- en visschotels een keur aan pizza’s bereidt. De pizza’s worden per microbusje over het hele eiland gedistribueerd. Elmira kiest voor een stoofpot met allerlei vissoorten, mosselen en garnalen terwijl voor mij een mixed grill gerecht wordt klaargemaakt.
Ondanks dat stoofpotjes meestal lang moeten pruttelen is de bediening snel. Binnen twintig minuten na de bestelling kunnen we aanvallen. Dat is lekker, wanneer je een ongeduldig klein kind bij je hebt zoals Nathalie.
Het eten blijkt verrukkelijk. Niet lang na het opdienen hebben we bijna alle schalen helemaal leeg. Alleen in de bak met frietjes is nog wat over. Elmira verklaart in Nederland nog nooit zo lekker gegeten te hebben. De prijs valt mee. Voor minder dan 40 euro hebben we ons vol gegeten en gedronken.
Dus voor wie zijn komende vakantie op Schiermonnikoog wil doorbrengen is het restaurant de Ware Jakob zeker een aanrader.
In het dorp van Schiermonnikoog op een centraal grasveldje staat een kunststof speelhuisje. Nathalie wilde er graag even binnenkijken. Ze is duidelijk in haar sas in dit huisje dat precies op haar afmetingen is afgestemd.
Het zit Elmira nogal dwars dat vele mensen—ook in commentaar op deze weblog—denken dat ze niet kan fietsen. Al bij haar eerste bezoek in 2002 heeft ze op de fiets door Donkerbroek gesjeesd. Om alle twijfel weg te werken hier een foto van Elmira op de fiets, terwijl Nathalie prinsheerlijk in het zitje voor zit.
Het hele huisje dat we op Schiermonnikoog gehuurd hebben heeft vloertegels. Bepaald niet mijn favoriet. Het is koud voor Nathalie om op te spelen en bovendien glad. Dat laatste bleek vandaag wel toen Nathalie uitgleed en met haar hoofd tegen de rand van de deur aankwam. Een huilpartij en een fikse bult waren het gevolg.
Het huisje dat we gehuurd hebben op Schiermonnikoog hebben we gehuurd op basis dat we het na afloop zelf schoonmaken. Laten schoonmaken kan ook, maar kost 35 euro extra. Dat geld is het ons niet waard, en met de tegels op de vloer is het zo gebeurd.
Dat niet iedereen dezelfde definitie heeft van schoon blijkt wel uit de lamp die boven de eettafel hangt. Het snoer zit onder het stof, en spinnenwebben zijn naar alle kanten gesponnen. Hier heeft een hele generatie toeristen kennelijk vergeten de stofdoek over te halen. De eerste foto geeft de toestand aan voordat we de lamp hebben aangeraakt.
Op de tweede foto is de stofdoek langs geweest. Het snoer is plotseling weer zwart van kleur en het spinrag is verdwenen.
Ook als Elmira de vloerkleden uitklopt—een actie die in Kazachstan minstens elke twee weken uitgevoerd wordt—krijgen we bijna de slappe lach van de stofwolken die het oplevert. Het lijkt wel grote voorjaarsschoonmaak die we nu uitvoeren.
